MOBIELE GEZONDHEIDSZORG

Tele-expertise en teleconsultaties zijn beide toepassingsvormen van telegeneeskunde waarbij zorg op afstand wordt verleend. Tele-expertise betreft een interactie via informatie- of communicatietechnologie tussen één of meerdere binnenlandse of zelfs buitenlandse beroepsbeoefenaars teneinde de gezondheidssituatie van een patiënt te bespreken voor preventieve of curatieve doeleinden. Aangezien patiënten zich niet moeten verplaatsen en de gespecialiseerde telearts snel kan worden geraadpleegd is het kostenbesparend, laat het een verbetering van de kwaliteit en een betere spreiding van gespecialiseerde zorg toe.

Een recent voorbeeld waarbij de nieuwe methode van tele-expertise wordt ontwikkeld en geëvalueerd, is het proefproject teledermatologie waarbij een huisarts een advies op afstand kan vragen aan een dermatoloog over een klinische vraag die zich stelt in de huisartsenpraktijk. De overheid werkt aan een globaal reglementair kader en generiek model voor tele-expertise. De technisch geneeskundige raad van het RIZIV bereidt de nomenclatuur hieromtrent voor. Bij teleconsultaties vindt een raadpleging plaats op afstand tussen de arts en een patiënt. Deze teleconsultaties gebeuren louter op basis van videobellen. Door de wet van 13 juni 2021 werd in de GVU-wet van 14 juli 1994 voorzien dat “indien de geneeskundige verstrekkingen worden verricht door middel van informatie- en communicatietechnologieën de verzekering voor geneeskundige verzorging enkel tussenkomt indien zulks uitdrukkelijk voorzien is in de vergoedingsvoorwaarden”. Telemonitoring is een medische praktijk die op afstand toezicht houdt op patiënten die niet op dezelfde locatie zijn als de zorgverlener. De patiënt zal in het algemeen een aantal controleapparaten thuis hebben. De meest voorkomende zaken die telemonitoringapparatuur kunnen bijhouden zijn bloeddruk, hartslag, gewicht, bloedglucosewaarden en hemoglobine. Telemonitoring is in staat om informatie van de patiënt te delen over alle vitale functies.

AANSPRAKELIJKHEID De uitbouw van mobiele gezondheidszorg geeft ook aanleiding tot vragen inzake verantwoordelijkheid en aansprakelijkheid. Voor iedere casus moet concreet worden nagegaan met wie de patiënt al dan niet een overeenkomst heeft gesloten, welke verbintenissen zijn aangegaan en waar de telearts zich bevindt. Wanneer zowel de telearts als de patiënt zich in België bevinden, maakt het voor de beoordeling van de aansprakelijkheid weinig verschil uit als de zorgrelatie digitaal wordt. Ook voor teleartsen en patiënten binnen de Europese Unie is er een juridisch kader voorhanden. De zorg wordt geacht te zijn verstrekt in de lidstaat van waaruit de telearts de adviesverstrekking verleent. De arts moet bijgevolg de regelgeving volgen van het land waar hij verblijft.

Er blijft evenwel veel onduidelijkheid en onzekerheid wanneer de patiënt in een niet EU-land verblijft. In afwachting van een internationaal verdrag rond mobiele gezondheidszorg in de ruime zin, zal het voor deze groep patiënten belangrijk zijn duidelijk en voorafgaandelijk contractuele afspraken te maken rond toepasselijk recht en bevoegde rechtbanken.